[You must be registered and logged in to see this link.]

Preteča Sombora, naselje Sentmihalj (Sveti Mihailo), beleži se u arhivskim dokumentima najranije krajem 14. stoleća. Ubrzo je ovo naselje, koje je pripadalo vlastelinskoj porodici Cobor, nazvano Coborsentmihalj. U drugoj polovini 15. stoleća u njemu je izgrađena tvrđava od kamena i drveta, pa je Coborsentmihalj počeo da se izdiže iz svog ruralnog okruženja. Naziv mesta je 1500. g. zapisan kao Combor, a kada su ga Turci osvojili 1541. g. naselje je zabeleženo imenom Sombor.
U vreme Turaka Sombor je postao značajna graničarska i trgovačka palanka i središte nahije koja je brojala preko 90 naselja. Turci su u Somboru boravili sve do kasnog leta 1687. godine, a u gradu i okolini živeo je i znatan broj Srba i Bunjevaca. Austrijska vojska zauzela je Sombor 12. septembra 1687. godine. Ubrzo se u grad i okolinu doselila još jedna velika skupina Bunjevaca iz Like i Dalmacije, a 1690. g. Sombor je preplavio i novi talas srpskog življa, doseljenog u Velikoj seobi.
Novodoseljeni Srbi i Bunjevci odmah su osnovali „Rackoga naroda miliciju“, koja se srčano i hrabro borila protiv Turaka u bitkama kod Slankamena (1691) i Sente (1697). Zahvaljujući njima, Sombor je 1702. g. dobio status vojničkog šanca, a 1717. g. i vojničkog mesta na Potiskoj vojnoj granici.

Kada je krajem 1745. g. austrijska carica Marija Terezija ukinula Somboru vojnički status, ovdašnji graničari, prekaljeni ratnici sa mnogih evropskih bojišta, započeli su diplomatsku akciju da Sombor dobije status slobodnog i kraljevskog grada. Nakon tri godine, i posle uplaćenih 150.000 forinti, carica Marija Terezija je 17. februara 1749. g. potpisala povelju kojom je Sombor dobio željeni status.
Ova skupo, ali ne i zaludno plaćena privilegija, snažno je uticala na brz urbani, privredni, administrativni, kulturni i prosvetni razvoj Sombora tokom narednih decenija.
Polovinom 18. stoleća u Somboru su živeli Srbi (80%) i Bunjevci (20%), a od tog vremena u grad se, kao zanatlije, trgovci i činovnici, naseljavaju i Nemci, Mađari, Slovaci, Bugari, Grci, Cincari, Jevreji, Romi... Već 1772. g. grad je imao deset hiljada stanovnika, a od 1786. g. postao je i sedište velike Bačko-bodroške županije.

Dalji privredni razvoj omogućilo je prokopavanje Velikog bačkog kanala (završeno 1802). Privreda grada bila je zasnovana na poljoprivrednoj proizvodnji, a velik broj okolnih salaša i salaških naselja pospešivao je razvoj poljoprivrede i stočarstva. Polovinom 19. veka Sombor je imao 23.000 stanovnika i populaciono je bio veći od tadašnjeg Beograda ili Zagreba.

Krajem XIX stoleća grad je bio ozelenjen, popločan, kaldrmisan, sa prokopanim šančevima za regulaciju viška vode i sa izgrađenim makadamskim putevima koji su vodili ka gradu, a od 1869. g. Sombor je postao i važno železničko čvorište. Od 1905. g. grad je dobio i svoju električnu centralu. Industrijalizacija je donekle zaobišla grad i on je ostao privredno oslonjen na poljoprivrednu proizvodnju.
Pri kraju Prvog svetskog rata u Sombor su, 13. novembra 1918. godine, ušle trupe Srpske vojske, a grad je, u okviru tadašnje Vojvodine, prisajedinjen Kraljevini Srbiji 25. novembra 1918. godine, da bi od 1. decembra iste godine postao deo teritorije novoosnovane Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca.

Kada su 1925. g. ukinute županije, Sombor je, nakon 139 godina, prestao da bude administrativno središte Bačke, što je doprinelo i njegovom privrednom stagniranju. U gradu je 1929. g. živelo oko 33.000 stanovnika.
Posle aprilskog sloma u Sombor su 12. aprila ušle trupe mađarskih honveda, a grad je, nakon nekoliko dana bezrazložnog nasilja i ubistava srpskih civila, pripojen Horitjevoj Mađarskoj. Odredi Narodnooslobodilačke voijske Jugoslavije i Crvene armije oslobodile su Sombor 21. oktobra 1944. godine, a nedugo potom grad je postao važan vojni centar za pripremu daljih borbi protiv nemačkih snaga. Od 11. do 19. novembra 1944. g. nedaleko od Sombora vođena je Batinska bitka, jedna od najvećih na teritoriji Jugoslavije tokom Drugog svetskog rata, a u gradu je tada lečeno oko 28.000 ranjenika.

Nakon Drugog svetskog rata u Sombor i okolinu, na mesto nekadašnjeg nemačkog, doseljeno je kolonizovano stanovništvo iz Dalmacije i Like, kao i sa Banije i Korduna. Grad je, tokom narednih decenija, izrastao u snažno poljoprivredno-industrijsko središte, a po standardu i kvalitetu života svojih građana spadao je među najrazvijenije opštine u nekadašnjoj Jugoslaviji. Raspadom zajedničke države, početkom devedesetih godina 20. veka, i gubljenjem dotadašnjih tržišta počeo je i nagli privredni sunovrat Sombora, koji je, zbog blizine ratnih zbivanja, postao i veliki izbeglički centar. U vreme napada zemalja članica NATO saveza na SRJ, u proleće 1999. godine, u više navrata su bombardovani neki vojni i privredni objekti u gradu i okolini. Svoj demokratski potencijal i građanska opredeljenja Somborci su snažno i otvoreno iskazali već 1996. godine, kada je Sombor, na osnovu izbornih rezultata, ušao među dvadesetak „slobodnih gradova“ Srbije, a posebno u prelomnim događanjima s početka oktobra 2000. godine.

Početkom 2007. g. Sombor je dobio status grada. Danas u gradu živi oko 52.000 stanovnika, a u 15 okolnih sela i u 14 prigradskih salaških naselja somborske opštine živi još oko 46.000 stanovnika. Svojim geografskim položajem, na tromeđi Srbije, Hrvatske i Mađarske, blizinom Dunava, putnom i železničkom mrežom, i površinom od 117.000 hektara obradive zemlje, Sombor ima velike mogućnosti za ponovni razvoj, a svojim multietničkim sastavom i viševekovnim nasleđem razvijene kulture tolerancije, Sombor danas predstavlja izlazno-ulaznu kapiju Srbije i Vojvodine prema Evropi i evropskim integracijama.